حضور

معجزه سجادهِ نگاه توست

در ورای سجود پلک هایت ،

           یادم کن !

کاش بهانه اندکی از ژاله ِ غلطان ِ برگِ گونه هایت باشم  ،

                   افسوس آدم ِ روزگار من ، اجابت را

                    سرابی واژگون در پندار مارپیچ خود  میبیند !

دستان لرزانم را بر پنجه ی فولادت دخیل بسته ام

تکه ای از پیراهن یوسفی ات بده

 این جا فراوان زلیخا میبینم ،

دست بهر گلوی عشق  میکشند!!

عزیز تر از آنی ،

که تنها عزیزت نامم . !

رکوع پلک هایت پایدار

یا الله به نفس افتاده ام را از التماس ِ دستان لرزانم میشنوی !؟

میخواهم سرود ِ عشق را به جماعت بخوانم ،

                                              کمی حوصله کن !

من لبیک عریان حی علی العشق توام !

                                              کمی گوش میخواهم !

بزرگ لیلای من ،

کم مجنونیم را ببخش .!!

       (مهرداد)